Η Καρδια της Μπυρας

Αφροζύμωτος σκοτσέζικος τύπος Ale με χρώμα χρυσό-καφέ έως σκούρο καφέ ή και μαύρο. Εχει "γεμάτη" γεύση χωρίς (ή με ελάχιστη) πικράδα λυκίσκου, αλλά με έντονο, ενίοτε "γλυκερό" χαρακτήρα καβουρντισμένης βύνης. Κυκλοφορεί σε τέσσερις παραλλαγές με τα ονόματα Light, Heavy, Export και Strong, τα οποία χαρακτηρίζονται αντίστοιχα και με τους παράξενους αριθμούς 60/-, 70/-, 80/- και 90/-. Οι αριθμοί αυτοί δεν είναι περιεκτικότητες οινοπνεύματος -αυτές φτάνουν μέχρι και 7-7,5% στις Strong (90/-).

Βυθοζύμωτη σπεσιαλιτέ από το Σαν Φρανσίσκο. Οφείλει το όνομά της στις -ελλείψει πάγου- σχετικά υψηλές (για Lager) Θερμοκρασίες ωρίμασης-μεταζύμωσης, που οδηγούσε σε υπερβολική απελευθέρωση ανθρακικού, με αποτέλεσμα να βγαίνει "ατμός" κατά το ξετάπωμα των βαρελιών στη μπιραρία.

Οι μοναχοί αυτού του μοναστηριού αποφάσισαν να κτίσουν ένα ζυθοποιείο στο ίδιο σημείο που ο ιδρυτής του μοναστηριού, Saint Landelin, ανακάλυψε μια πηγή φυσικού μεταλλικού νερού. Στην ξανθιά ή κόκκινη εκδοχή η μπύρα Saint Landelin είναι πάντα σίγουρο ότι θα ικανοποιήσει τον καταναλωτή που θα εκτιμήσει το άρωμα και την κρεμώδη γεύση της. Θεωρείται μια από τις "Μεγάλες κυρίες" του βορρά και το 1978 τιμήθηκε από τους "Gault et Millau" σαν η καλύτερη μπύρα της Γαλλίας με εξαιρετική μύτη, ισορροπία και στρογγυλάδα.

Οι Νεοέλληνες, με πρώτους πιθανότατα τους Επτανήσιους, ήρθαν σε επαφή με τη μπίρα μέσω των διάφορων ευρωπαίων κατακτητών. Οι απαρχές, βέβαια, της σύγχρονης εν Ελλάδι ζυθοποιίας, πρέπει να αναζητηθούν στους Βαυαρούς που ακολούθησαν τον Όθωνα στο νεοσύστατο ελληνικό βασίλειο, με σημαντικότερο τον Ιωάννη Φιξ και τους απογόνους του. Για πολλά χρόνια, από τα μέσα-τέλη του 19ου έως τα μέσα του 20ου αιώνα, οι μονάδες ζυθοποιίας για ευνόητους λόγους συνδέονταν με ψυγεία-παγοποιεία, τα οποία την εποχή εκείνη, πριν την εφεύρεση και διάδοση του ηλεκτρικού ψυγείου, αποτελούσαν επικερδέστατη επένδυση. Στην "Παλαιά Ελλάδα" κυριάρχησε η "Κάρολος Φιξ Α.Ε., Ελληνική Βιομηχανία Ζύθου-Πάγου-Βύνης-Ψυγείων-Ανθρακικού οξέως", ενώ στις "Νέες Χώρες" πρέπει να αναφερθούν τα ιδρυθέντα στη Θεσσαλονίκη ήδη επί οθωμανικής διοίκησης ζυθοποιεία-παγοποιεία "Ολυμπος" και "Νάουσα" (το δεύτερο λειτουργούσε υπό την επίβλεψη της Ακαδημίας Ζυθοποιίας του Μονάχου), που λίγο μετά την απελευθέρωση της πόλης συγχωνεύθηκαν υπό την ονομασία "Ηνωμένα Ζυθοποιεία Όλυμπος-Νάουσα".

Η τέχνη της ζυθοποιίας βελτιώθηκε σταδιακά με την εμπειρία. Σημαντικός σταθμός ήταν η ανακάλυψη, στα μέσα του 19ου αιώνα, της τεχνητής ψύξης, που επέτρεψε την παραγωγή κάθε είδους μπίρας, και ιδίως των Lager, ανεξάρτητα από την εποχή του χρόνου: η εξάρτηση της ζύμωσης και της ωρίμασης από τη θερμοκρασία (βλ. στα περί ζυθοποιίας) ήταν ήδη γνωστή εμπειρικά, τεκμηριώθηκε όμως και επιστημονικά εκείνα τα χρόνια. Η ζυθοποιία τελειοποιήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, μετά τα πειράματα του E.C. Hansen, με τη μελέτη των ζυμομυκήτων και την -πλήρως ελεγχόμενη πλέον- καλλιέργεια και χρήση συγκεκριμένων στελεχών. Τον ίδιο αιώνα ξεκίνησε και η εμπορία εμφιαλωμένης μπίρας.